Κωνσταντάρας, Λάμπρος

(Αθήνα 1913 – 1985). Ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Φοίτησε στη σχολή του Λουί Ζουβέ στο Παρίσι, όπου πραγματοποίησε την πρώτη του εμφάνιση στο Σχολείο γυναικών του Μολιέρου (1937). Έπαιξε επίσης στις ταινίες Ευτυχισμένες μέρες, Ας περπατήσουμε και πάλι στο Σανζ Ελιζέ και Κουρσάρος. Το 1938 εμφανίστηκε πρώτη φορά στην Ελλάδα με τον θίασο της Κατερίνας στο μονόπρακτο του Τζέιμς Μπάρι Τα παράσημα της γριούλας. Ερμήνευσε τον πρώτο πρωταγωνιστικό του ρόλο στον Παίκτη του Ντοστογιέφσκι, τον ρόλο του Φαγρή στο Αν έχεις τύχη του Ιωαννόπουλου, τον αιδεσιμότατο Ντέιβινσον στη Βροχή του Μομ, τον δόκτορα Βάγκελ στην Κυρά της θάλασσας του Ίψεν, τον υπολοχαγό Όσμπορν στο Τέλος του ταξιδιού του Σέριφ κ.ά. Το 1958 ανέβασε, με δικό του θίασο, το έργο Ο ανακριτής έρχεται και δημιούργησε ξεχωριστή επιτυχία με το έργο των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου Υπάρχει και φιλότιμο. Από τότε αφοσιώθηκε στην ελληνική κωμωδία, ερμηνεύοντας ιδανικά τους τύπους που δημιούργησαν οι συγγραφείς Ασημάκης Γιαλαμάς και Κώστας Πρετεντέρης. Σταθμός υπήρξε η συνεργασία του με τον Νίκο Ρίζο και τη Μάρω Κοντού στην κωμωδία Κάτι κουρασμένα παλικάρια. Η κινηματογραφική του δραστηριότητα υπήρξε το ίδιο πλούσια με τη θεατρική. Η πρώτη του ταινία ήταν Το τραγούδι του χωρισμού (1940) του Φιλοποίμενα Φίνου. Ακολούθησαν άλλες 90 ταινίες, από τις οποίες γνωστότερες είναι οι: Άννα Ροδίτη (1948), Διαγωγή μηδέν (1949), Ούτε γάτα ούτε ζημιά (1955), Η Αλίκη στο ναυτικό (1961), Χτυποκάρδια στα θρανία (1963), Η χαρτοπαίχτρα (1964), Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966), Ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι (1967), Ο γεροντοκόρος (1967), Ο μπλοφατζής (1969), με την οποία κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κ.ά. Ο ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντάρας (φωτ. από την έκδ. «100+1 χρόνια Ελλάδα»).